جهت اطلاع

ديروز و امروز چندين ايميل از دوستان دريافت کردم که خواستار يک اقدام جمعی برای حمايت از روزبه مير ابراهيمی و اميد معماريان بودند. مشابه آنچه برای خليج فارس و رضا زاده انجام شده بود. حقيقت اينه که اين اقدام به دليل خطرات و پيامدهای محتمل آن برای اقدام کنندگان، به هيچ عنوان قابل قياس با حرکت های گروهی نظير خليج فارس و رضازاده نيست. در اين مورد اخير افرادی که حمايت می کنند در واقع در مقابل سيستمی قرار می گيرند که تجربه نشان داده که برای سرکوب مخالف و منتقد از هيچ اقدامی فروگذار نمی کند. واقع بين باشيد دوستان، نمی توان از مردم توقع داشت که خود و خانواده اشان را برای کاری در خطر بيندازند که نه تنها احتمال موفقيت آن زياد نيست که حتی ممکن است نتيجه معکس بر جای بگذارد.
البته با تمام اين روده درازی ها که درباره عقل و منطق و واقع گرايی می کنم ديروز احساساتم در يک جنگ تمام عيار چند ساعته بر عقلم غلبه کرد و با ارسال يک ايميل به چند نفر از دوستان وبلاگ نويس تصميم به تدارک يک حرکت جمعی برای حمايت از اين دو نفر را گرفتم. ولی وقتی بعد از گذشت حدودا ۲۴ ساعت تنها يکی از اين دوستان پاسخ داد و اعلام حمايت کرد فهميدم که عقل هم چيز خوبی است که ظاهرا خدا در زمان تقسيمش هر چه گشته من را پيدا نکرده.