مناظره بوش و کری

برای اولين بار بود که دلم برای بوش سوخت. بنده خدا نمی دانم چرا اينقدر بدبخت و مظلوم شده بود. آشکارا دستپاچه بود. نگاه های گيج و گنگ در زمان صحبت کری، مکث های طولانی در زمان پاسخ، چند مورد تپق زدن و از اين دست موارد باعث شده بود که از هميشه بيشتر نادان به نظر بيايد.

گذشته از موارد ظاهری، پاسخ هايش هم چنگی به دل نمی زد. تکرار چندين و چند باره اين موضوع که کری آدمی است که مواضع سياسی اش را مرتب تغيير می دهد و ثبات تصميم گيری ندارد، نه تنها بهش کمک نکرد بلکه باعث شد که اين طور به نظر بيايد که هيچ مورد ديگری برای مطرح کردن بر ضد رقيب ندارد. از سوی ديگر کری عالی عمل کرد. در مورد ثبات در تصميمات و نظرت تنها يک بار پاسخ داد و ضمن قبول اشتباه در کلامی که درباره بودجه جنگ به کار برده بود گفت آيا اشتباه من بدتر بود يا اشتباه بوش در حمله به عراق و به اين شکل با زرنگی تمام، توپ را انداخت در زمين بوش.

به هر حال از نظر من به حدی اين مناظره يک طرفه به نفع کری تمام شد که من فکر می کنم تمام آن نُه درصدی که مردد بودند و منتظر مناظره؛ بايد کری را انتخاب کرده باشند. هر چند که بر طبق آخرين نظرسنجی بوش يازده درصد جلو بود و کسانی که واقعا موضعشان را پيش از اين مشخص کرده بودند خيلی بعيد است که بخاطر يک مناظره موضعشان تغيير کند و مثلا بوش را رها کنند و به کری رای بدهند. اينها درست مثل طرفدار های يک تيم فوتبال هستند که بعد از شکست تيمشان حد اکثر می گويند اين مسابقه را باختيم ولی به خاطر باخت طرفدار تيم مقابل نمی شوند.