با سلاح هاراگيری به جنگ باباگيری می رويم

با دلی شاد و قلبی اميدوار و ضميری مطمئن به فضل خدای متعال در خدمت شما خواهران و برادران عزيز خواهم بود و من هم امروز دوشنبه می شوم...

آخ آخ آخ! ديدی چی شد! آمدم دوشنبه امروز بشوم، حواسم نبود، هل شدم امروز دوشنبه شدم. به هر حال اميدوارم که اين خرابکاری من به اين تلاش سمبليک و جمعی ضربه نزند.

گذشته از شوخی خواستم اينجا اعلام کنم که من هم تصميم گرفتم که به اين فراخوان حسين لبيک بگويم. تغييرعقيده نداده ام و هنوز بر نظر خودم مبنی بر مخالفت با حمايت از سايت های اصلاح طلب به دلايلی که قبلا توضيح داده ام هستم ولی چند موضوع باعث شد که من هم دوشنبه "امروزی" بشوم.

اول اينکه می خواهم خودم با خودم تمرين دمکراسی بکنم به اين معنا که اگر نظر اکثريت بر انجام اين کار جمعی است، که هست، شرط دمکراسی حکم می کند که به تصميم اکثريت احترام بگذارم.

دوم اينکه متاسفانه يک اشکال عمده ای در اکثر ما از جمله خودم نهادينه شده و آن اين است که فرهنگ کار جمعی نداريم. شايد بزرگترين علت اين ضعف عدم درک و شناخت صحيح ما از يک کار گروهی است. در يک کار گروهی شرط اول و اساسی گذشت است. هر چند که حق با شما باشد.به بيان ديگر در يک کار جمعی با هدف مشترک هيچ فردی اين اجازه را ندارد تا با ايجاد انشعاب و دو دستگی شرايط رسيدن به هدف را مشکل و يا غير ممکن سازد. اين آفتی است که گريبانگير بسياری از گروه ها و دسته ها از ورزشی گرفته تا سياسی و اجتماعی شده و پايان کار برای همه آنها يکسان بوده. گم کردن هدف و در نهايت شکست.

سوم اينکه حسين از من خواسته علارغم عدم رغبت به هر گونه مايه گذاشتن برای اصلاح طلبان حکومتی، به دليل اينکه اين حرکت دارای ماهيت سمبليک می باشد، به جمع حاميان بپيوندم. به روی چشم. فقط ای کاش حالا که اکثرا؛ از خود حسين گرفته تا استاد سخن خوش قريحه و با ذوق و از مهدی خلجی عزيز گرفته تا کيوان حسينی خوش فکر و خوش گفتار؛ معتقديم اين يک حرکت سمبليک است برای اعتراضی به موج تازه دستگيری ها و نه حمايت از اصلاح طلبان حکومتی ميشد که اسمی به غير از "امروز" بر آن نهاد. اسم های بسياری در ذهن دارم و ايده های بسيار ولی به همان دلايلی که پيشتر آوردم از آنها در ميگذرم و من هم دوشنبه امروز خواهم بود.